Zegar kaflak, tzw. „żaba“, Johann Heinrich Wiegensdorff, Gdańsk, poł. XVIII w.

Zegar z mechanizmem bicia. Obudowa mosiężna w kształcie sześciobocznej puszki, wspartej na trzech nóżkach w formie dwugłowych orłów. Ścianki boczne z przeszklonymi owalnymi medalionami w ramkach, przez które widoczny mechanizm. Tarcza z rzymskimi oznaczeniami godzin i arabskimi dla minut; brak wskazówek. Płytę spodnią zdobi ażur z motywami wici roślinnej.

Zegary kaflowe zaliczane są do grupy czasomierzy stołowych. Nazwa wzięła się stąd, iż swym kształtem przypominały ceramiczny bogato zdobiony kafel piecowy. Forma tych zegarów kojarzona była także z żabą, z czego wzięła się inna potoczna nazwa. To co charakteryzowało zegary kaflowe, to horyzontalnie usytuowana tarcza. Kaflaki, zegary niezwykle popularne w Polsce XVII – XVIII wieku, miały najczęściej sześcioboczną przeszkoloną obudowę, która umożliwiała podglądanie mechanizmu. Z czasem obudowę kaflaków oraz mechanizm zaczęto bogato dekorować.

Kaflak pochodzi z kolekcji Jerzego Dunin-Borkowskiego. Eksponowany jest w sali – Kolekcjonerskie Pasje, wraz z kilkudziesięcioma innymi zegarami XVIII, XIX i XX-wiecznymi.